Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ars grammatica

  • 1 ars

    ars, artis, f.    - voir l'article ars de Gaffiot. [st1]1 [-] façon d'être ou d'agir (naturelle ou acquise), conduite, manière d'agir, moyen, procédé (bon ou mauvais).    - bonae artes: procédés honnêtes, bonnes moeurs, la vertu, le devoir, le bien.    - malae artes: procédés malhonnêtes, mauvaises moeurs, les vices, le vice, le mal.    - bona ars: le bien, la vertu.    - imperium facile his artibus retinetur, quibus initio partum est, Sall. C.: le pouvoir se conserve facilement avec les moyens par lesquels on l'a d'abord obtenu.    - tamquam eaedem militares et imperatoriae artes essent, Liv. 25: comme si les qualités d'un bon soldat et d'un bon général étaient les mêmes. [st1]2 [-] préceptes qui régissent un art, règles, théorie, système, art (opposé à la nature); livre, manuel, traité.    - ars et usus: la théorie et la pratique.    - res facultate praeclara, arte mediocris, Cic.: chose où brille le génie, où l'art est peu de chose.    - artium chorus, Phaedr. 3: le choeur des arts, le choeur des Muses.    - ex arte dicere, Cic.: parler conformément aux règles de l'art.    - artes oratoriae, Cic.: les traités d'éloquence.    - ex antiquis artibus electae res, Cic.: choses prises dans les anciens traités de rhétorique. [st1]3 [-] art, talent, adresse, dextérité, habileté (dans un art), savoir-faire, technique; profession, métier.    - cf. gr. τέχνη.    - censet artis proprium esse creare et gignere, Cic. Nat. 2: il pense que le propre de l'art consiste à créer et produire.    - artes liberales (bonae, honestae, optimae, ingenuae): les arts libéraux, les beaux-arts (qui conviennent aux hommes libres).    - artes illiberales (sordidae): les métiers manuels, les travaux manuels (qui conviennent aux esclaves).    - versari in sordida arte: exercer un vil métier.    - quidam artem abesse legentibus arbitrantur, Tac. Agr.: selon certains, ceux qui récoltent (les perles) manquent de technique.    - civilium artium decus, Tac. Agr.: l'éclat de ce qu'il a réalisé dans la vie civile.    - medicae artes: la médecine.    - ars pecuniosa, Mart.: métier lucratif.    - ars parasitica, Plaut.: art de vivre aux dépens des autres.    - ars gymnastica, Plaut.: la gymnastique.    - ars duellica, Plaut.: habileté à la guerre.    - ars grammatica, Plin.: la grammaire.    - secundum artem, Serv.: selon la grammaire.    - ars gubernandi, Cic.: la navigation.    - ars disserendi, Cic.: la dialectique. [st1]4 [-] ruse, artifice, tactique, stratagème.    - aegrotant artes antiquae tuae, Plaut. Trin.: tes vieilles finesses ne sont plus de saison.    - Cytherea novas artes, nova pectore versat consilia, Virg. En. 1: Cythérée en son cœur imagine de nouveaux artifices, de nouveaux plans.    - dolis instructus et arte Pelasgā, Virg. En. 2: formé aux ruses et artifices des Pélasges.    - capti eādem arte sunt, quā ceperant Fabios, Liv. 2: ils furent pris au même piège qu'ils avaient employé pour prendre les Fabius.
    * * *
    ars, artis, f.    - voir l'article ars de Gaffiot. [st1]1 [-] façon d'être ou d'agir (naturelle ou acquise), conduite, manière d'agir, moyen, procédé (bon ou mauvais).    - bonae artes: procédés honnêtes, bonnes moeurs, la vertu, le devoir, le bien.    - malae artes: procédés malhonnêtes, mauvaises moeurs, les vices, le vice, le mal.    - bona ars: le bien, la vertu.    - imperium facile his artibus retinetur, quibus initio partum est, Sall. C.: le pouvoir se conserve facilement avec les moyens par lesquels on l'a d'abord obtenu.    - tamquam eaedem militares et imperatoriae artes essent, Liv. 25: comme si les qualités d'un bon soldat et d'un bon général étaient les mêmes. [st1]2 [-] préceptes qui régissent un art, règles, théorie, système, art (opposé à la nature); livre, manuel, traité.    - ars et usus: la théorie et la pratique.    - res facultate praeclara, arte mediocris, Cic.: chose où brille le génie, où l'art est peu de chose.    - artium chorus, Phaedr. 3: le choeur des arts, le choeur des Muses.    - ex arte dicere, Cic.: parler conformément aux règles de l'art.    - artes oratoriae, Cic.: les traités d'éloquence.    - ex antiquis artibus electae res, Cic.: choses prises dans les anciens traités de rhétorique. [st1]3 [-] art, talent, adresse, dextérité, habileté (dans un art), savoir-faire, technique; profession, métier.    - cf. gr. τέχνη.    - censet artis proprium esse creare et gignere, Cic. Nat. 2: il pense que le propre de l'art consiste à créer et produire.    - artes liberales (bonae, honestae, optimae, ingenuae): les arts libéraux, les beaux-arts (qui conviennent aux hommes libres).    - artes illiberales (sordidae): les métiers manuels, les travaux manuels (qui conviennent aux esclaves).    - versari in sordida arte: exercer un vil métier.    - quidam artem abesse legentibus arbitrantur, Tac. Agr.: selon certains, ceux qui récoltent (les perles) manquent de technique.    - civilium artium decus, Tac. Agr.: l'éclat de ce qu'il a réalisé dans la vie civile.    - medicae artes: la médecine.    - ars pecuniosa, Mart.: métier lucratif.    - ars parasitica, Plaut.: art de vivre aux dépens des autres.    - ars gymnastica, Plaut.: la gymnastique.    - ars duellica, Plaut.: habileté à la guerre.    - ars grammatica, Plin.: la grammaire.    - secundum artem, Serv.: selon la grammaire.    - ars gubernandi, Cic.: la navigation.    - ars disserendi, Cic.: la dialectique. [st1]4 [-] ruse, artifice, tactique, stratagème.    - aegrotant artes antiquae tuae, Plaut. Trin.: tes vieilles finesses ne sont plus de saison.    - Cytherea novas artes, nova pectore versat consilia, Virg. En. 1: Cythérée en son cœur imagine de nouveaux artifices, de nouveaux plans.    - dolis instructus et arte Pelasgā, Virg. En. 2: formé aux ruses et artifices des Pélasges.    - capti eādem arte sunt, quā ceperant Fabios, Liv. 2: ils furent pris au même piège qu'ils avaient employé pour prendre les Fabius.
    * * *
        Ars, artis, f. g. Quintil. Art, Mestier, Science.
    \
        Ars. Virgil. Ille dolis instructus, et arte Pelasga. Finesse, Dol, Tromperie.
    \
        Ars parasitica. Plau. Ruze et mestier de trouver repues franches.
    \
        Ambitiosa ars. Plin. De grande monstre et ostentation.
    \
        Armorum ars. Quintilian. La science de jouer de tous bastons d'armes.
    \
        Laboratae vestes arte. Virg. Faictes par grand art.
    \
        Madidus artibus. Martialis. Imbu, Instruict, Abbrevé.
    \
        Prudens artis. Ouid. Scavant en l'art.
    \
        Imperatoria ars. Quintil. Science de conduire une armee, De capitaine et chef de guerre.
    \
        Iners ars. Ouid. Inutile.
    \
        Opus magnae artis. Ouid. OEuvre faict par grand artifice.
    \
        Medentum ars. Stat. Medecine.
    \
        Monstrificae artes. Valer. Flac. Art magique.
    \
        Mutae artes. Virg. Qui ne sont point en grand bruit et estime.
    \
        Nouas artes pectore versat. Virg. Nouvelles finesses et cautelles, ou tromperies.
    \
        Palaestrica. Quintil. Art de la luicte.
    \
        Pecuniosa. Martialis. Par laquelle on gaigne de l'argent.
    \
        Secretae artes. Ouid. Art magique.
    \
        Sopitae artes. Claudian. Qui ont esté quelque temps delaissees, et mises à nonchaloir.
    \
        Sordida ars. Cic. Mestier ord, sale et vilain.
    \
        Tacita ars. Ouid. Secrete finesse.
    \
        Accingi ad artes magicas. Virgil. Se mettre à apprendre les ars magiques.
    \
        Accipere artes a magistris. Ouid. Apprendre.
    \
        Adhibere artem. Cic. User d'art en faisant quelque chose.
    \
        Admiscere artem pretio. Claudian. Enrichir par art et ouvrage une chose qui de soymesme est pretieuse.
    \
        Plus artis adiicere. Horat. Faire plus scavant.
    \
        Aduocare artem. Cic. User d'art.
    \
        Combibere artes. Cic. Apprendre.
    \
        Commendare se arte. Horat. Se monstrer et venter.
    \
        Continentur inter se artes. Cic. S'entretiennent, et despendent l'une de l'autre.
    \
        Artem desinere. Cic. Laisser, Quitter, Abandonner.
    \
        Animum in artes ignotas dimittere. Ouid. Appliquer son esprit, etc.
    \
        Diuerti ad artes. Ouid. Avoir recours à ses ars et ruzes.
    \
        Efficere artem. Cic. Reduire en art.
    \
        Nisi illi ars extitisset illa. Si la science de Homere n'eust esté pour escrire les louanges de Achilles.
    \
        Extundere artes. Virg. Trouver, Inventer par grande estude et diligence.
    \
        Inficere artibus. Cic. Instruire, Abbrever.
    \
        Artem instituere alicuius rei. Cic. La coucher et reduire premierement en art.
    \
        Instruere aliquem arte. Ouid. Garnir.
    \
        Latet ars. Ouid. Quand une chose est si bien et naifvement faicte, qu'elle semble estre naturelle, et non pas faicte de main d'ouvrier.
    \
        Ludere aliquem arte. Ouid. Tromper.
    \
        Omittere artem. Horat. Delaisser.
    \
        Redigere ad artem. Cic. Reduire en art.
    \
        Artem reponere. Virgil. Delaisser l'exercice et usage de quelque art, Ne plus user de tel art.
    \
        Reuocare ad artem. Cic. Reduire en art et reigles.
    \
        Tradere artem. Cic. Monstrer et enseigner.
    \
        Tradere artes alicui. Ouid. L'enseigner et endoctriner.
    \
        Valere arte. Lucret. Estre scavant en quelque art.
    \
        Versari in sordida arte. Cic. Faire ou exercer un mestier ord et sale.
    \
        Victa ars malo. Cels. Quand le medecin ne peult par son art guarir la maladie.

    Dictionarium latinogallicum > ars

  • 2 ars

    ars, artis, f. [v. arma], skill in joining something, combining, working it, etc., with the advancement of Roman culture, carried entirely beyond the sphere of the common pursuits of life, into that of artistic and scientific action, just as, on the other hand, in mental cultivation, skill is applied to morals, designating character, manner of thinking, so far as it is made known by external actions (syn.: doctrina, sollertia, calliditas, prudentia, virtus, industria, ratio, via, dolus).
    I. A.
    Lit.:

    Zeno censet artis proprium esse creare et gignere,

    Cic. N. D. 2, 22, 57:

    quarum (artium) omne opus est in faciendo atque agendo,

    id. Ac. 2, 7, 22; id. Off. 2, 3, 12 sq.—
    B.
    Transf.
    1.
    With the idea extended, any physical or mental activity, so far as it is practically exhibited; a profession, art ( music, poetry, medicine, etc.); acc. to Roman notions, the arts were either liberales or ingenuae artes, arts of freemen, the liberal arts; or artes illiberales or sordidae, the arts, employments, of slaves or the lower classes.
    a.
    In gen.:

    Eleus Hippias gloriatus est nihil esse ullā in arte rerum omnium, quod ipse nesciret: nec solum has artes, quibus liberales doctrinae atque ingenuae continerentur, geometriam, musicam, litterarum cognitionem et poëtarum, atque illa, quae de naturis rerum, quae de hominum moribus, quae de rebus publicis dicerentur, sed anulum, quem haberet, pallium, quo amictus, soccos, quibus indutus esset, se suā manu confecisse,

    Cic. de Or. 3, 32, 127:

    Jam de artificiis et quaestibus, qui liberales habendi, qui sordidi sint, haec fere accepimus. Primum improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, ut portitorum, ut feneratorum. Illiberales autem et sordidi quaestus mercenariorum omniumque, quorum operae, non artes emuntur: est enim in illis ipsa merces auctoramentum servitutis... Opificesque omnes in sordidā arte versantur... Quibus autem artibus aut prudentia major inest aut non mediocris utilitas quaeritur, ut medicina, ut architectura, ut doctrina rerum honestarum, hae sunt iis, quorum ordini conveniunt, honestae,

    Cic. Off. 1, 42, 150 sq.; cf. id. Fam. 4, 3:

    artes elegantes,

    id. Fin. 3, 2, 4:

    laudatae,

    id. de Or. 1, 3, 9:

    bonae,

    Ov. Tr. 3, 7, 32:

    optimae,

    Cic. Fin. 2, 34, 111:

    magnae,

    id. Or. 1, 4:

    maximae,

    id. de Or. 1, 2, 6:

    gravissimae,

    id. Fin. 2, 34, 112:

    leviores artes,

    id. Brut. 1, 3:

    mediocres,

    id. de Or. 1, 2, 6:

    omnis artifex omnis artis,

    Vulg. Apoc. 18, 22:

    artifices omnium artium,

    ib. 1 Par. 22, 15.—
    b.
    Esp., of a single art, and,
    (α).
    With an adj. designating it:

    ars gymnastica,

    gymnastics, Plaut. Most. 1, 2, 73:

    ars duellica,

    the art of war, id. Ep. 3, 4, 14:

    ars imperatoria,

    generalship, Quint. 2, 17, 34:

    (artes) militares et imperatoriae,

    Liv. 25, 9, 12:

    artes civiles,

    politics, Tac. Agr. 29:

    artes urbanae,

    i. e. jurisprudence and eloquence, Liv. 9, 42:

    ars grammatica,

    grammar, Plin. 7, 39, 40, § 128:

    rhetorica,

    Quint. 2, 17, 4:

    musica,

    poetry, Ter. Hec. prol. 23:

    musica,

    music, Plin. 2, 25, 23, § 93:

    medicae artes,

    the healing art, medicine, Ov. H. 5, 145; so,

    ars Apollinea,

    id. Tr. 3, 3, 10:

    magica,

    Verg. A. 4, 493, and Vulg. Sap. 17, 7; so,

    maleficis artibus inserviebat,

    he used witchcraft, ib. 2 Par. 33, 6 al.—
    (β).
    With a gen. designating it:

    ars disserendi,

    dialectics, Cic. de Or. 2, 38, 157:

    ars dicendi,

    the art of speaking, id. ib. 1, 23, 107, and Quint. 2, 17, 17; so,

    ars eloquentiae,

    id. 2, 11, 4:

    ars medendi,

    Ov. A. A. 2, 735:

    ars medentium,

    Stat. S. 5, 1, 158:

    medicorum ars,

    Vulg. 1 Par. 16, 12:

    pigmentariorum ars,

    the art of unguents, ib. 2 Par. 16, 4:

    ars armorum,

    the art of war, Quint. 2, 17, 33:

    ars pugnae,

    Vulg. Judith, 5, 27; so in plur.:

    belli artes,

    Liv. 25, 40, 5:

    ars gubernandi,

    navigation, Cic. Div. 1, 14, 24; Quint. 2, 17, 33; so,

    ars gubernatoris,

    Cic. Fin. 1, 13, 42.—Sometimes the kind of art may be distinguished by the connection, so that ars is used absol. of a particular art:

    instruere Atriden num potes arte meā? i. e. arte sagittandi,

    Ov. H. 16, 364:

    tunc ego sim Inachio notior arte Lino, i. e. arte canendi,

    Prop. 3, 4, 8:

    fert ingens a puppe Notus: nunc arte (sc. navigandi) relictā Ingemit,

    Stat. Th. 3, 29; so Luc. 7, 126; Sil. 4, 715:

    imus ad insignes Urbis ab arte (sc. rhetoricā) viros,

    Ov. Tr. 4, 10, 16:

    ejusdem erat artis, i. e. artis scaenofactoriae,

    Vulg. Act. 18, 3.—
    2.
    Science, knowledge:

    quis ignorat, ii, qui mathematici vocantur, quantā in obscuritate rerum et quam reconditā in arte et multiplici subtilique versentur,

    Cic. de Or. 1, 3, 10:

    nam si ars ita definitur, ex rebus penitus perspectis planeque cognitis atque ab opinionis arbitrio sejunctis, scientiāque comprehensis, non mihi videtur ars oratoris esse ulla,

    id. ib. 1, 23, 108: nihil est quod ad artem redigi possit, nisi ille prius, qui illa tenet. quorum artem instituere vult, habeat illam scientiam (sc. dialecticam), ut ex iis rebus, quarum ars nondum sit, artem efficere possit, id. ib. 1, 41, 186:

    ars juris civilis,

    id. ib. 1, 42, 190:

    (Antiochus) negabat ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur... Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud, quod propositum sit arti,

    id. Fin. 5, 6, 16; id. ad Q. Fr. 1, 1, 9; id. Cael. 30, 72; id. Or. 1, 4:

    vir bonus optimisque artibus eruditus,

    Nep. Att. 12, 4: ingenium docile, come, ap-tum ad artes optimas, id. Dion, 1, 2 al.—
    C. 1.
    The theory of any art or science: ars est praeceptio, quae dat certam viam rationemque faciendi aliquid, Auct. ad Her. 1, 1;

    Asper, p. 1725 P.: non omnia, quaecumque loquimur, mihi videntur ad artem et ad praecepta esse revocanda,

    not every thing is to be traced back to theory and rules, Cic. de Or. 2, 11, 44: res mihi videtur esse facultate ( in practice) praeclara, arte ( in theory) mediocris;

    ars enim earum rerum est, quae sciuntur: oratoris autem omnis actio opinionibus, non scientiā continetur,

    id. ib. 2, 7, 30; id. Ac. 2, 7, 22.—In later Lat. ars is used,
    a.
    Absol. for grammatical analysis, grammar:

    curru non, ut quidam putant, pro currui posuit, nec est apocope: sed ratio artis antiquae, etc.,

    Serv. ad Verg. A. 1, 156; 1, 95: et hoc est artis, ut (vulgus) masculino utamur, quia omnia Latina nomina in us exeuntia, si neutra fuerint, tertiae sunt declinationis, etc., id. ad eund. ib. 1, 149: secundum artem dicamus honor, arbor, lepor: plerumque poëtae r in s mutant, id. ad eund. ib. 1, 153 al.—Hence also,
    b.
    As a title of books in which such theories are discussed, for rhetorical and, at a later period, for grammatical treatises.
    (α).
    Rhetorical:

    quam multa non solum praecepta in artibus, sed etiam exempla in orationibus bene dicendi reliquerunt!

    Cic. Fin. 4, 3, 5:

    ipsae rhetorum artes, quae sunt totae forenses atque populares,

    id. ib. 3, 1, 4: neque eo dico, quod ejus (Hermagorae) ars mihi mendosissime scripta videatur; nam satis in eā videtur ex antiquis artibus ( from the ancient works on rhetoric) ingeniose et diligenter electas res collocāsse, id. Inv. 1, 6 fin.:

    illi verbis et artibus aluerunt naturae principia, hi autem institutis et legibus,

    id. Rep. 3, 4, 7:

    artem scindens Theodori,

    Juv. 7, 177.—
    (β).
    Grammar:

    in artibus legimus superlativum gradum non nisi genitivo plurali jungi,

    Serv. ad Verg. A. 1, 96: ut in artibus lectum est, id. ad eund. ib. 1, 535.—So Ars, as the title of the later Lat. grammars: Donati Ars Grammatica, Cledonii Ars, Marii Victorini Ars, etc.; v. the grammarians in Gothofred., Putsch., Lindem., Keil.—
    2.
    The knowledge, art, skill, workmanship, employed in effecting or working upon an object (Fr. adresse):

    majore quādam opus est vel arte vel diligentiā,

    Cic. Ac. 2, 14 fin.:

    et tripodas septem pondere et arte pares,

    Ov. H. 3, 32: qui canit arte, canat;

    qui bibit arte, bibat,

    id. A. A. 2, 506:

    arte laboratae vestes,

    Verg. A. 1, 639:

    plausus tunc arte carebat,

    was void of art, was natural, unaffected, Ov. A. A. 1, 113.—
    3.
    (Concr.) The object artistically formed, a work of art:

    clipeum efferri jussit Didymaonis artis,

    Verg. A. 5, 359:

    divite me scilicet artium, Quas aut Parrhasius protulit aut Scopas,

    Hor. C. 4, 8, 5; id. Ep. 1, 6, 17.—
    4.
    Artes (personified), the Muses:

    artium chorus,

    Phaedr. 3, prol. 19.—
    II.
    Transf. from mind to morals, the moral character of a man, so far as it is made known by actions, conduct, manner of acting, habit, practice, whether good or bad:

    si in te aegrotant artes antiquae tuae,

    your former manner of life, conduct, Plaut. Trin. 1, 2, 35; cf. Hor. C. 4, 15, 12; Plaut. Trin. 2, 1, 6 Lind.:

    nempe tuā arte viginti minae Pro psaltriā periere,

    Ter. Ad. 4, 7, 24:

    quid est, Quod tibi mea ars efficere hoc possit amplius?

    my assiduity, id. And. 1, 1, 4:

    Hac arte (i. e. constantiā, perseverantiā) Pollux et vagus Hercules Enisus arces attigit igneas,

    Hor. C. 3, 3, 9:

    multae sunt artes (i. e. virtutes) eximiae, hujus administrae comitesque virtutis (sc. imperatoris),

    Cic. Imp. Pomp. 13; id. Fin. 2, 34, 115; id. Verr. 2, 4, 37 Zumpt:

    nam imperium facile his artibus retinetur, quibus initio partum est,

    Sall. C. 2, 4 Kritz; so id. ib. 5, 7:

    cultusque artesque virorum,

    Ov. M. 7, 58:

    mores quoque confer et artes,

    id. R. Am. 713: praeclari facinoris aut artis [p. 167] bonae famam quaerere, Sall. C. 2, 9; so id. ib. 10, 4:

    animus insolens malarum artium,

    id. ib. 3, 4; so Tac. A. 14, 57.—Hence also, absol. in mal. part. as in Gr. technê for cunning, artifice, fraud, stratagem:

    haec arte tractabat virum,

    Ter. Heaut. 2, 3, 125 (cf. Ov. H. 17, 142):

    capti eādem arte sunt, quā ceperant Fabios,

    Liv. 2, 51; 3, 35:

    at Cytherea novas artes, nova pectore versat Consilia,

    Verg. A. 1, 657; so id. ib. 7, 477:

    ille dolis instructus et arte Pelasgā,

    id. ib. 2, 152:

    talibus insidiis perjurique arte Sinonis Credita res, etc.,

    id. ib. 2, 195:

    fraudes innectere ponto Antiquā parat arte,

    Luc. 4, 449:

    tantum illi vel ingenii vel artis vel fortunae superfuit,

    Suet. Tit. 1:

    fugam arte simulantes,

    Vulg. Jud. 20, 32: regem summis artibus pellexit, pasêi mêchanêi, Suet. Vit. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ars

  • 3 ars

    ars, tis, f. (vgl. artus, ūs, mhd. art, griech. ἀρτίζειν), die geregelte Kunst, I) im engern Sinne, A) eig., wie τέχνη = jede körperliche od. geistige Fertigkeit, insofern sie sich werktätig zeigt, das Handwerk (die Profession), das Gewerbe, die Kunst, Kunstleistung, Wissenschaft, Zeno censet artis maxime proprium esse creare et gignere, Cic.: artes, quarum omne opus est in faciendo et agendo, Cic.: artium aliud eius modi genus est, ut tantummodo animo rem cernat, aliud ut moliatur aliquid et faciat, Cic. – artes (Leistungen) sine honore, Tac. ann. 16, 22. – artis scriptor, Cornif. rhet. 4, 9: artes ingenuae od. liberales, die Künste der Freien (artificum), die edleren Künste (Ggstz. artes sordidae od. quaestus illiberales et sordidi, die Künste, Arbeiten der Sklaven u. niedern Stände [opificum], Cic.: artes optimae, die Wissenschaften, Cic. u. Nep.: studia (Berufsarten) atque artes (Wissenschaften), Cic. – coquorum ars, Quint.: ars aeraria, Iustin., ferraria, Treb. Poll.: ars gubernandi, Cic.: ars medendi, Plin.: disserendi, Dialektik, Cic.: ars musica, grammatica, Plin.: rhetorica, Quint.: artes urbanae, Jurisprudenz u. Beredsamkeit, Liv.: ara Mentoris, Varr. fr.: extispicum ars, Acc. fr.: poëtice est ars earum rerum, Varr. fr.: hanc discere artem, Pompon. com. fr.: artem alqam factitare, Cic., exercere, Hor.: profiteri artem tesserariam, ein Spieler von Profession sein, Amm.: profiteri captandorum testamentorum artem, ein Erbschleicher von Profession sein, Sen.: quod ministerium fuerat (nämlich die Kocherei), ars haberi coepta, Liv.: minime artes eae probandae, quae sunt ministrae voluptatum, cetarii, lanii, coqui, fartores, piscatores, Cic.: plena artis ornamenta, Apul.: vasa pretiosae artis, Curt. – ars est m. folg. Infin., Cic. ep. 1, 9, 21 u. ad Att. 7, 25. Tac. ann. 3, 66: artis est m. folg. Infin., Plin. 18, 197. – B) meton.: 1) die einer Kunst od. Wissenschaft zugrunde liegenden Regeln, die Theorie, ad artem et ad praecepta revocare alqd, auf die Kunsttheorie u. auf Regeln zurückführen, Cic.: res mihi videtur esse facultate (in der Praxis) praeclara, arte (in der Theorie) mediocris, Cic.: ex arte (dicere, scribere etc.), den Regeln der Kunst gemäß, Cic.: si arte caret, der Kunsttheorie, des Kunstgefühls, Hor.: artes, quae traduntur, vorgetragene Kunsregeln, Quint. 10, 1, 15: u. so praecepta atque artes, Quint. 1. prooem. 26. – dah. auch = theoretische Kenntnis, Cic. de or. 3. § 151 u. 195; Plur. = theoretische Studien, Cic. Arch. 4. – u. ars = Lehrsystem ( Schulsystem), Lehrgebäude, Cic. de or. 1, 92 u. 99 151; 2, 216 u. 229. – In der spät. Zeit ars = grammatische Disziplin, Grammatik, Gramm. – Dah. auch als Titel der Bücher, in denen solche Theorien abgehandelt werden, α) Lehrbuch der Redekunst, eine Rhetorik, artes oratoriae, Cic.: rhetorum artes, Cic.: artes antiquae, alte Lehrbücher der Redekunst, Cic.; vgl. Spalding Quint. 2, 15, 4. – β) Grammatik, Gramm. – 2) die bei etw. angewandte Kunst, Geschicklichkeit, Fertigkeit, Gewandtheit, das Geschick, arte medicinae, durch seine Geschicklichkeit in der Heilkunde, Tac.: exercitatio artem paravit, ars decorem, Tac.: opus est vel arte vel diligentiā, Cic.: arte canere, Ov.: arte laboratae vestes, Verg.: plausus tunc arte carebat, war ungekünstelt, aufrichtig, Ov.: m. Genet. Gerund., quin potius auctā arte quādam nec abnuendi tale quicquam nec palam affirmandi, Liv. 26, 19, 8. – 3) Plur. artes = Kunstwerke, Cic. de leg 2, 4. Hor. ep. 1, 6, 17. Verg. Aen. 5, 359 (poet. von einem Kunstwerk) u.a.; vgl. Broukh. Prop. 3, 7, 39. – 4) Artes = die Musen, Phaedr. 3. prol. 19. – II) übtr.: 1) die moralische Eigenschaft eines Menschen, insofern sie sich durch Handlungen kundgibt, als vox media, je nach dem Zushg. od. beigefügten Adj. gute od. schlechte Eigenschaft, Gewohnheit, Handlungsweise, Tugend od. Untugend, Laster (vgl. Brix Plaut. trin. 72. Zumpt Cic. Verr. 4, 81. Halm Cic. de imp Pomp. 36 ed. mai. Dietsch Sall. Cat. 2, 4. Fabri Sall. Cat. 13, 5. Mützell Curt. 3, 6 [16], 20), artes antiquae tuae, deine frühere Lebens- u. Handlungsweise, Plaut.: mea ars, meine Emsigkeit, Ter.: hac arte (Beharrlichkeit) Pollux attigit arces igneas, Hor.: multae sunt artes eximiae, Cic.: bonae artes, gute Eigenschaften, edles Bestreben, löbliche Bestrebungen, Sall. u. Tac.: artibus bonis malisque mixtus, mit Tugenden u. Lastern, Tac.: malae artes, böse Gewohnheiten, Sall.: ingenii dotes vel animi artes, Curt. – 2) (absol.) wie τέχνη für List, Kunstgriff, Betrug, Ter., Sall. u.a. (vgl. Thiel Verg. Aen. 1, 657. Fabri u. Wölffl. Liv. 21, 34, 1): summis artibus, Suet. – 3) Plur. artes, a) Künste = Mittel, Mittel und Wege, Art und Weise, artes quaesitae, Verg. georg. 3, 549: bonae artes, löbliche M., Tac. hist. 1, 17 extr.: artes nocendi, Verg. Aen. 7, 338. – b) Künste, poet. = Spielereien (von der künstl. Zucht), Verg. georg. 2, 52. – / Nomin. Sing. auch artis, nach Virgil. gramm. 5. p. 38, 6 H.

    lateinisch-deutsches > ars

  • 4 ars

    ars, tis, f. (vgl. artus, ūs, mhd. art, griech. ἀρτίζειν), die geregelte Kunst, I) im engern Sinne, A) eig., wie τέχνη = jede körperliche od. geistige Fertigkeit, insofern sie sich werktätig zeigt, das Handwerk ( die Profession), das Gewerbe, die Kunst, Kunstleistung, Wissenschaft, Zeno censet artis maxime proprium esse creare et gignere, Cic.: artes, quarum omne opus est in faciendo et agendo, Cic.: artium aliud eius modi genus est, ut tantummodo animo rem cernat, aliud ut moliatur aliquid et faciat, Cic. – artes (Leistungen) sine honore, Tac. ann. 16, 22. – artis scriptor, Cornif. rhet. 4, 9: artes ingenuae od. liberales, die Künste der Freien (artificum), die edleren Künste (Ggstz. artes sordidae od. quaestus illiberales et sordidi, die Künste, Arbeiten der Sklaven u. niedern Stände [opificum], Cic.: artes optimae, die Wissenschaften, Cic. u. Nep.: studia (Berufsarten) atque artes (Wissenschaften), Cic. – coquorum ars, Quint.: ars aeraria, Iustin., ferraria, Treb. Poll.: ars gubernandi, Cic.: ars medendi, Plin.: disserendi, Dialektik, Cic.: ars musica, grammatica, Plin.: rhetorica, Quint.: artes urbanae, Jurisprudenz u. Beredsamkeit, Liv.: ara Mentoris, Varr. fr.: extispicum ars, Acc. fr.: poëtice est ars earum rerum, Varr. fr.: hanc discere artem, Pompon. com. fr.: artem alqam factitare, Cic., exercere, Hor.: profiteri artem tesserariam, ein Spieler von Professi-
    ————
    on sein, Amm.: profiteri captandorum testamentorum artem, ein Erbschleicher von Profession sein, Sen.: quod ministerium fuerat (nämlich die Kocherei), ars haberi coepta, Liv.: minime artes eae probandae, quae sunt ministrae voluptatum, cetarii, lanii, coqui, fartores, piscatores, Cic.: plena artis ornamenta, Apul.: vasa pretiosae artis, Curt. – ars est m. folg. Infin., Cic. ep. 1, 9, 21 u. ad Att. 7, 25. Tac. ann. 3, 66: artis est m. folg. Infin., Plin. 18, 197. – B) meton.: 1) die einer Kunst od. Wissenschaft zugrunde liegenden Regeln, die Theorie, ad artem et ad praecepta revocare alqd, auf die Kunsttheorie u. auf Regeln zurückführen, Cic.: res mihi videtur esse facultate (in der Praxis) praeclara, arte (in der Theorie) mediocris, Cic.: ex arte (dicere, scribere etc.), den Regeln der Kunst gemäß, Cic.: si arte caret, der Kunsttheorie, des Kunstgefühls, Hor.: artes, quae traduntur, vorgetragene Kunsregeln, Quint. 10, 1, 15: u. so praecepta atque artes, Quint. 1. prooem. 26. – dah. auch = theoretische Kenntnis, Cic. de or. 3. § 151 u. 195; Plur. = theoretische Studien, Cic. Arch. 4. – u. ars = Lehrsystem ( Schulsystem), Lehrgebäude, Cic. de or. 1, 92 u. 99 151; 2, 216 u. 229. – In der spät. Zeit ars = grammatische Disziplin, Grammatik, Gramm. – Dah. auch als Titel der Bücher, in denen solche Theorien abgehandelt werden, α) Lehrbuch der Redekunst, eine Rhetorik, artes oratoriae, Cic.:
    ————
    rhetorum artes, Cic.: artes antiquae, alte Lehrbücher der Redekunst, Cic.; vgl. Spalding Quint. 2, 15, 4. – β) Grammatik, Gramm. – 2) die bei etw. angewandte Kunst, Geschicklichkeit, Fertigkeit, Gewandtheit, das Geschick, arte medicinae, durch seine Geschicklichkeit in der Heilkunde, Tac.: exercitatio artem paravit, ars decorem, Tac.: opus est vel arte vel diligentiā, Cic.: arte canere, Ov.: arte laboratae vestes, Verg.: plausus tunc arte carebat, war ungekünstelt, aufrichtig, Ov.: m. Genet. Gerund., quin potius auctā arte quādam nec abnuendi tale quicquam nec palam affirmandi, Liv. 26, 19, 8. – 3) Plur. artes = Kunstwerke, Cic. de leg 2, 4. Hor. ep. 1, 6, 17. Verg. Aen. 5, 359 (poet. von einem Kunstwerk) u.a.; vgl. Broukh. Prop. 3, 7, 39. – 4) Artes = die Musen, Phaedr. 3. prol. 19. – II) übtr.: 1) die moralische Eigenschaft eines Menschen, insofern sie sich durch Handlungen kundgibt, als vox media, je nach dem Zushg. od. beigefügten Adj. gute od. schlechte Eigenschaft, Gewohnheit, Handlungsweise, Tugend od. Untugend, Laster (vgl. Brix Plaut. trin. 72. Zumpt Cic. Verr. 4, 81. Halm Cic. de imp Pomp. 36 ed. mai. Dietsch Sall. Cat. 2, 4. Fabri Sall. Cat. 13, 5. Mützell Curt. 3, 6 [16], 20), artes antiquae tuae, deine frühere Lebens- u. Handlungsweise, Plaut.: mea ars, meine Emsigkeit, Ter.: hac arte (Beharrlichkeit) Pollux attigit arces igneas, Hor.: multae sunt
    ————
    artes eximiae, Cic.: bonae artes, gute Eigenschaften, edles Bestreben, löbliche Bestrebungen, Sall. u. Tac.: artibus bonis malisque mixtus, mit Tugenden u. Lastern, Tac.: malae artes, böse Gewohnheiten, Sall.: ingenii dotes vel animi artes, Curt. – 2) (absol.) wie τέχνη für List, Kunstgriff, Betrug, Ter., Sall. u.a. (vgl. Thiel Verg. Aen. 1, 657. Fabri u. Wölffl. Liv. 21, 34, 1): summis artibus, Suet. – 3) Plur. artes, a) Künste = Mittel, Mittel und Wege, Art und Weise, artes quaesitae, Verg. georg. 3, 549: bonae artes, löbliche M., Tac. hist. 1, 17 extr.: artes nocendi, Verg. Aen. 7, 338. – b) Künste, poet. = Spielereien (von der künstl. Zucht), Verg. georg. 2, 52. – Nomin. Sing. auch artis, nach Virgil. gramm. 5. p. 38, 6 H.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ars

  • 5 grammaticus

    grammătĭcus, a, um    - [gr]gr. γραμματικός. [st1]1 [-] de grammaire.    - ars grammatica, Her. 4, 17: la grammaire. --- cf. Quint. 9, 3, 2. [st1]2 [-] de grammairien, de critique.    - grammaticas ambire tribus, Hor. Ep. 1, 19, 40: faire sa cour aux coteries littéraires.    - grammătĭca, ōrum, n.: la grammaire. --- Cic. de Or. 1, 187.    - grammătĭcus, i, m.: - [abcl]a - grammairien, maître de langage. --- Cic. Tusc. 2, 12 ; Or. 93 ; cf. Suet. Gram. 4. - [abcl]b - homme de lettres, érudit, critique, philologue. --- Cic. Div. 1, 116.
    * * *
    grammătĭcus, a, um    - [gr]gr. γραμματικός. [st1]1 [-] de grammaire.    - ars grammatica, Her. 4, 17: la grammaire. --- cf. Quint. 9, 3, 2. [st1]2 [-] de grammairien, de critique.    - grammaticas ambire tribus, Hor. Ep. 1, 19, 40: faire sa cour aux coteries littéraires.    - grammătĭca, ōrum, n.: la grammaire. --- Cic. de Or. 1, 187.    - grammătĭcus, i, m.: - [abcl]a - grammairien, maître de langage. --- Cic. Tusc. 2, 12 ; Or. 93 ; cf. Suet. Gram. 4. - [abcl]b - homme de lettres, érudit, critique, philologue. --- Cic. Div. 1, 116.
    * * *
        Grammaticus, grammatici, penult. corr. Cic. Qui enseigne la grammaire.

    Dictionarium latinogallicum > grammaticus

  • 6 Fach

    Fach, I) eig.: loculus. loculamentum (jedes Fach, d. i. Unterschied in Kasten, Schränken etc.: solche Fächer habend, loculatus, z.B. arcula). – foruli (die Fächer, um Bücher hineinzulegen od. hineinzustellen). – II) uneig., Gebiet, in dem sich jmd. od. etw. bewegt: professio (die Kunst, das Gewerbe, zu dem sich jmd. bekennt, z.B. das F. der Heilkunst, prof. salutaris: das F. der Redekunst, prof. dicendi) – studia, ōrum, n. pl. (Fach der Gelehrten, Studien). – ars. artificium (Wissenschaft, Kunst, Kunstbetrieb jedes Künstlers, z.B. des praktischen Arztes, des Musikers, Schauspielers etc). – genus (Gattung [853] einer Wissenschaft, Kunst, z.B. certum aliquod od. omne litterarum genus: und varia studiorum genera). – ratio (die Kategorie, indie, das Gebiet, in das etwas gehört). – das Fach der Grammatik, professio grammaticae; ars grammatica u. bl. grammatica: das F. der Musik, ars musica u. bl. musica: das F. der Philosophie, philosophia: alle Fächer der Philosophie, omnes philosophiae loci: ein in seinem Fache tüchtiger Arzt, medicus dignus suā arte: Leute von gleichem F., eiusdem artis periti; ii, qui eadem od. paria profitentur od. didicerunt. – ein gleiches F. haben, eiusdem artis peritum esse; eadem od. paria profiteri od. didicisse: bei seinem Fache bleiben, a suo artificio non recedere: sein F. aufgeben, artem desinere; a suo artificio recedere: das gehört (schlägt) in mein F., haec est mea ars: er wählte als Schriftsteller dieses F., in id genus scripturae incubuit: sich einem F. der Wissenschaft gewidmet haben, in alqo genere litterarum versari; profiteri alqd (z.B. ius, medicinam) od. se alqm (z.B. se grammaticum): in ein F. gehören, versari in alqa re (z.B. in das F. der Philosophie, in philosophia).

    deutsch-lateinisches > Fach

  • 7 Grammatik

    Grammatik, ars grammatica od. bl. grammatica od. gew. grammatica, ōrum,n. pl. (die G. als Kunst u. Wissenschaft). – res grammatica (die G. als Wissenschaft). – lex grammatica (das grammatische Gesetz, der Inbegriff der grammat. Regeln, z.B. secundum legem grammaticam, nach der G.). – praecepta od. leges grammaticorum (die einzelnen grammatischen Regeln). – *liber grammaticus od. ad rem grammaticam pertinens (G. als Schrift). – das gehört in. die G., ist Gegenstand der G., ea sunt grammaticorum.

    deutsch-lateinisches > Grammatik

  • 8 Philologie

    Philologie, *antiquarum litterarum studia (als Altertumswissenschaft). – humanitatis studium. humanitatis disciplina od. doctrina (als geistbildendes Studium). – ars grammatica. grammatica, ōrum,n. pl. (als Beschäftigung mit Grammatik, Hermeneutik und Kritik). – studium linguae librorumque (als Beschäftigung mit Sprache u. Schriften). – philologĭa (φιλολογία, als Beschäftigung eines Literators, s. Philolog).

    deutsch-lateinisches > Philologie

  • 9 Sprachkenner

    Sprachkenner, *linguarum multarum gnarus. – Graecis et Latinis litteris docte eruditus (in bezug auf das Griechische u. Lateinische). – ein Sp. sein, *multas linguas intellegere. – [2177] Sprachkenntnis, linguarum cognitio od. scientia. – Sp. im Lateinischen, *Latinae linguae scientia: Sp. im Lateinischen haben, Latinam linguam scire od. didicisse. Sprachkunde, grammatica, ōrum,n. pl. Sprachkunst, ars grammatica.

    deutsch-lateinisches > Sprachkenner

  • 10 Sprachforschung

    Sprachforschung, ars grammatica.

    deutsch-lateinisches > Sprachforschung

  • 11 grammaticus

    1.
    grammătĭcus, a, um, adj., = grammatikos, of or belonging to grammar, grammatical:

    ars,

    Auct. Her. 4, 12, 17; Quint. 1, 5, 54:

    possis illud grammaticum, hoc rhetoricum magis dicere,

    id. 9, 3, 2:

    grammaticas ambire tribus et pulpita,

    the tribes of the grammarians, Hor. Ep. 1, 19, 40:

    cum eundem (Tuditanum) de rebus grammaticis scripsisse constet,

    Varr. L. L. 6, § 36 Müll.—
    II.
    Subst.
    A.
    grammătĭcus, i, m., a grammarian in the more extended sense of the word, a philologist: appellatio grammaticorum Graeca consuetudine invaluit: sed initio litterati vocabantur. Cornelius quoque Nepos litteratos vulgo appellari ait eos, qui aliquid diligenter et acute scienterque possint aut dicere aut scribere: ceterum proprie sic appellandos poëtarum interpretes, qui a Graecis grammatikoi nominentur... Veteres grammatici et rhetoricam docebant, etc., Suet. Gramm. 4:

    ut si grammaticum se professus quispiam barbare loquatur,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12; cf.:

    grammatici custodes Latini sermonis,

    Sen. Ep. 95 med.:

    grammatici poëtarum explanatores sunt,

    Cic. Div. 1, 51, 116; id. Att. 7, 3, 10: hanc hupallagên rhetores, metônumian grammatici vocant, id. Or. 27, 93; Quint. 10, 1, 53; 1, 8, 21; cf. in the foll. the passage Quint. 2, 1, 4, and Cic. de Or. 1, 42, 187:

    (Ateius) inter grammaticos rhetor, inter rhetores grammaticus,

    Suet. Gramm. 10.—Prov.:

    grammatici certant,

    doctors disagree, Hor. A. P. 78.—
    B.
    grammătĭca, ae, and gram-mătĭce, ēs (the first form in Cicero and Suet., the latter in Quint.), f., = grammatikê, grammar in the wider sense of the term, philology:

    quamquam ea verba, quibus instituto veterum utimur pro Latinis, ut ipsa philosophia, ut rhetorica, dialectica, grammatica, geometria, musica, quamquam Latine ea dici poterant, tamen, quoniam usu percepta sunt, nostra ducamus,

    Cic. Fin. 3, 2, 5; id. de Or. 1, 42, 187; cf.:

    et grammatice (quam in Latinum transferentes litteraturam vocaverunt) fines suos norit, praesertim tantum ab hac appellationis suae paupertate, intra quam primi illi constitere, provecta: nam tenuis a fonte, assumptis poëtarum historicorumque viribus, pleno jam satis alveo fluit, cum praeter rationem recte loquendi non parum alioqui copiosam prope omnium maximarum artium scientiam amplexa sit,

    Quint. 2, 1, 4; cf. id. 2, 14, 3:

    grammatica,

    Suet. Gramm. 1; 2; 3; 6; 8;

    24 et saep.: grammatice,

    Quint. 1, 4, 2 sq.; 1, 5, 1; 1, 8, 12; 1, 10, 17 et saep.—
    C.
    grammătĭca, ōrum, n., grammar, philology:

    in grammaticis poëtarum pertractatio, historiarum cognitio, verborum interpretatio, pronuntiandi quidam sonus,

    Cic. de Or. 1, 42, 187.— Adv.: grammă-tĭce, according to the rules of grammar, grammatically:

    mihi non invenuste dici videtur, aliud esse Latine, aliud grammatice loqui,

    Quint. 1, 6, 27.
    2.
    grammătĭcus, i, v. 1. grammaticus, II. A.

    Lewis & Short latin dictionary > grammaticus

  • 12 grammaticus

    grammaticus, a, um (γραμματικός), grammatisch, I) adi.: ars, Cornif. rhet.: grammaticae artis magistri, Firm.: tribus grammaticas ambire, die Zünfte der Grammatiker, Hor. – II) subst.: A) grammaticus, ī, m., der Sprachkundige, -forscher, als Erklärer u. Kunstrichter der Schriftwerke, der Grammatiker, Philolog, Gelehrte, Cic. u.a.: grammaticus sive Graecus sive Latinus, ein Lehrer der griech. od. latein. Sprache, ein Sprachmeister, Edict. Diocl. 7, 70. Vgl. übh. Obbarius Hor. ep. 1, 19, 40. Gudemann in Pauly-Wissowa Realenz. 7, 1810 f. – B) grammatica, ae, f. u. grammaticē, ēs, f., die Grammatik, Sprachwissenschaft (Philologie), Form -a, Cic. u. Suet.: Form -e, Quint. 1, 4, 4. – C) grammatica, ōrum, n., Grammatisches, Grammatik, Philologie, Cic. de or. 1, 187.

    lateinisch-deutsches > grammaticus

  • 13 grammaticus

    grammaticus, a, um (γραμματικός), grammatisch, I) adi.: ars, Cornif. rhet.: grammaticae artis magistri, Firm.: tribus grammaticas ambire, die Zünfte der Grammatiker, Hor. – II) subst.: A) grammaticus, ī, m., der Sprachkundige, -forscher, als Erklärer u. Kunstrichter der Schriftwerke, der Grammatiker, Philolog, Gelehrte, Cic. u.a.: grammaticus sive Graecus sive Latinus, ein Lehrer der griech. od. latein. Sprache, ein Sprachmeister, Edict. Diocl. 7, 70. Vgl. übh. Obbarius Hor. ep. 1, 19, 40. Gudemann in Pauly-Wissowa Realenz. 7, 1810 f. – B) grammatica, ae, f. u. grammaticē, ēs, f., die Grammatik, Sprachwissenschaft (Philologie), Form -a, Cic. u. Suet.: Form -e, Quint. 1, 4, 4. – C) grammatica, ōrum, n., Grammatisches, Grammatik, Philologie, Cic. de or. 1, 187.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > grammaticus

  • 14 grammaticus

    I a, um [ grammatica ]
    грамматический, т. е. языковедческий, филологический, словесный или литературоведческий (tribus H; ars rhH.)
    II grammaticus, ī m.
    грамматик, т. е. языковед, филолог или литературный критик C etc.

    Латинско-русский словарь > grammaticus

  • 15 penetro

    pĕnē̆tro, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [root pa- of pasco; v. penates].
    I.
    Act.
    A.
    To put, place, or set any thing into any thing (ante- and post-class.; v. Brix ad Plaut. Trin. 1, 2, 109).
    1.
    Lit.:

    penetrare pedem intra aedes,

    Plaut. Men. 5, 2, 64; 2, 3, 49: quo illic homo foras se penetrat ex aedibus? to betake one's self, go in any direction, id. Trin. 2, 2, 1:

    me ad pluris penetravi,

    id. ib. v. 14:

    se in fugam,

    to take to flight, id. Am. 1, 1, 94:

    in eam (specum) me penetro et recondo,

    Gell. 5, 14, 18.— To enter, penetrate:

    ea intra pectus se penetravit potio,

    Plaut. Truc. 1, 1, 23.—In the same sense, mid.:

    quae penetrata queunt sensum progignere acerbum,

    having entered, having penetrated, Lucr. 4, 670; 1246.—
    2.
    Trop.:

    Labeo Antistius in grammaticam sese atque dialecticam litterasque antiquiores altioresque penetraverat,

    had penetrated into, Gell. 13, 10, 1.—
    B.
    Aliquid, to pierce into any thing; to enter, penetrate any thing ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Lit., Lucr. 4, 894:

    (semen) penetrare locos nequit,

    id. 4, 1246:

    vox aures penetrat,

    id. 4, 613:

    hominem cum vini vis penetravit Acris,

    id. 3, 476:

    Illyricos sinus,

    Verg. A. 1, 243:

    nave Aegyptum,

    Suet. Caes. 52:

    mediae cryptam Suburrae,

    Juv. 5, 106. — Pass.:

    ut (India) penitus nequeat penetrari,

    Lucr. 2, 539:

    penetratae cum victoriā Media, Albania, etc.,

    Vell. 2, 40, 1:

    penetrata limina montis,

    Stat. S. 4, 6, 104:

    iter L. Lucullo penetratum,

    Tac. A. 15, 27.—
    2.
    Trop.:

    id Tiberii animum altius penetravit,

    Tac. A. 1, 69; cf. id. ib. 3, 4.—With subject-clause:

    tum penetrabat eos, posse haec, etc.,

    it entered their thoughts, it occurred to them, Lucr. 5, 1262.—
    II.
    Neutr., to enter, penetrate into any place or thing, betake one's self (class.; cf.: pervado, permano).
    A.
    Lit.:

    in palaestram,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 32:

    sub terras,

    Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ad os Pelusii,

    Curt. 4, 1, 29:

    in ipsum portum,

    Cic. Verr. 2, 5, 37, § 96:

    in castra hostium,

    Liv. 2, 12, 3:

    in artissimas fauces,

    Curt. 5, 3, 17:

    ad urbes,

    Cic. Prov. Cons. 13, 32:

    per angustias,

    id. Tusc. 1, 20, 45:

    intra vallum,

    Liv. 39, 31:

    in urbem,

    id. 2, 53:

    cum eo penetrasset,

    thus far, Nep. Chabr. 4:

    astra per caelum penetrantia,

    Cic. Univ. 9:

    penetrat vox ad aures,

    Ov. M. 12, 42:

    usque ad nares,

    Cels. 7, 7.— Impers. pass.:

    in eam speluncam penetratum cum signis est,

    Liv. 10, 1.—
    B.
    Trop.:

    Romuli animus haec ipsa in templa penetravit,

    Cic. Rep. 6, 22, 24:

    hominum ratio in caelum usque penetravit,

    id. N. D. 2, 61, 163:

    nulla res magis penetrat in animos,

    id. Brut. 38, 142:

    penetrare ad sensum judicis opinionemque,

    id. Part. 36:

    quo non ars penetrat?

    Ov. A. A. 3, 291:

    in provincias quoque grammatica penetraverat,

    Suet. Gram. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > penetro

  • 16 tenue

    tĕnŭis, e (in the poets also as dissyl. tēnuis, and hence sometimes written ten-vis, Lucr. 1, 875; 2, 232; 3, 232 al.; cf.

    tenuia and tenuius, trisyl.,

    id. 4, 66; 4, 808; 3, 243, v. Carey, Lat. Prosody, § 47), adj. [root in Sanscr. tanu; ten., Gr. teinô; prop. stretched out, drawn out; v. teneo; hence], thin, fine, close, etc. (syn.: gracilis, exilis).
    I.
    Lit.
    1.
    Of texture, fine, thin:

    subtemen,

    Plaut. Merc. 3, 1, 20:

    vestes,

    Tib. 2, 3, 53:

    vestes,

    Ov. A. A. 3, 707:

    amictus,

    id. M. 4, 104:

    togae,

    Hor. Ep. 1, 14, 32:

    toga filo tenuissima,

    Ov. A. A. 3, 445:

    tunicae,

    id. F. 2, 319:

    natura oculos membranis tenuissimis vestivit et saepsit,

    Cic. N. D. 2, 57, 142:

    pellis,

    Ov. A. A. 3, 77:

    arietes tenuioris velleris,

    Col. 7, 2, 5.—
    2.
    Of substance, thin, rare, fine:

    tenue caelum (opp. crassum),

    Cic. Fat. 4, 7; so,

    tenue purumque caelum,

    id. Div. 1, 57, 130: aër, rare (with purus), id. N. D. 2, 16, 42; cf.:

    aethereus locus tenuissimus est,

    id. ib. 2, 15, 42:

    capilli,

    Ov. Am. 1, 14, 5:

    comae,

    Tib. 1, 9, 68:

    rima,

    Ov. M. 4, 65:

    vinum,

    thin, watery, Plin. 14, 9, 11, § 80; 15, 28, 33, § 110; 23, 1, 22, § 39:

    aqua,

    clear, Ov. F. 2, 250; cf.

    sanguis (opp. crassus),

    Plin. 11, 38, 90, § 221:

    agmen (militum),

    Liv. 25, 23, 16:

    acies,

    Tac. A. 1, 64; cf.

    pluviae,

    Verg. G. 1, 92.—
    3.
    Of form, slim, thin, lank, slender, fine:

    penna,

    Hor. C. 2, 20, 1:

    cauda (piscis),

    Ov. M. 4, 726:

    acus,

    id. Am. 3, 7, 30:

    tabellae,

    Mart. 14, 3, 1:

    nitedula,

    thin, lank, meagre, Hor. Ep. 1, 7, 29; cf.:

    canes macie tenues,

    Nemes. Cyn. 137:

    Gellius,

    Cat. 89, 1:

    Thais,

    Mart. 11, 101, 1:

    umbra (defuncti),

    Tib. 3, 2, 9; cf.:

    animae (defunctorum),

    Ov. M. 14, 411; id. F. 2, 565. —
    4.
    Of sounds, weak, thin: vox, Pompon. ap. Macr. S. 6, 4, 12 (Com. Rel. v. 59 Rib.); Quint. 11, 3, 32. —
    B.
    Transf., in gen., little, slight, trifling, poor, mean, etc.:

    oppidum tenue sane,

    Cic. Verr. 2, 2, 22, § 53; cf.:

    magnae quondam urbis tenue vestigium,

    Plin. 3, 4, 5, § 32:

    murus,

    Cic. Rep. 4, 4, 4:

    amnis,

    Plin. 3, 5, 9, § 53:

    aqua,

    shallow, Liv. 1, 4, 6; Ov. F. 2, 250; Quint. 12, 2, 11:

    rivulus,

    Cic. Rep. 2, 19, 34:

    sulcus,

    Verg. G. 1, 68:

    foramen,

    Plin. 16, 36, 66, § 165:

    intervallum,

    id. 31, 2, 2, § 4:

    insignis tenui fronte Lycoris,

    Hor. C. 1, 33, 5:

    tenuem victum antefert copioso,

    Cic. Tusc. 3, 20, 49; so,

    victus,

    id. Fin. 2, 28, 90; id. Lael. 23, 86; Hor. S. 2, 2, 53:

    mensa,

    id. C. 2, 16, 14:

    cibus,

    Phaedr. 4, 13, 7:

    tenuissimum patrimonium,

    Auct. Her. 4, 38, 50:

    opes,

    Cic. Quint. 1, 2:

    res (familiaris),

    Hor. Ep. 1, 20, 20; cf.

    census,

    id. ib. 1, 7, 56:

    honores,

    Nep. Milt. 6, 2:

    praeda,

    Caes. B. G. 6, 35:

    tenuissimum lumen,

    Cic. N. D. 2, 19, 50:

    pumex,

    i. e. light, Prop. 3 (4), 1, 8. — Transf., of poor persons:

    tenuis (opp. locuples),

    Cic. Off. 2, 20, 70:

    servus sit an liber, pecuniosus an tenuis,

    id. Inv. 1, 25, 35:

    fortunae constitui tenuiorum videbantur,

    id. Sest. 48, 103; cf.:

    locupletissimi cujusque census extenuarant, tenuissimi auxerant,

    id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

    tenuis et obaeratus,

    Suet. Caes. 46:

    Regulus,

    Plin. Ep. 2, 20, 13.—With gen.:

    tenuis opum,

    Sil. 6, 19.—
    II.
    Trop.
    A.
    Fine, nice, delicate, subtle, exact (syn.:

    elegans, subtilis): tenuis et acuta distinctio,

    Cic. Ac. 2, 14, 43; cf.:

    tenues autem differentias (praecepta) habent,

    Sen. Ep. 94, 35:

    (oratores) tenues, acuti,

    Cic. Or. 5, 20; so,

    orator,

    id. ib. 24, 81; Quint. 12, 10, 21:

    aures,

    Lucr. 4, 913:

    cura,

    Ov. P. 4, 6, 37:

    Athenae,

    elegant, Mart. 6, 64, 17:

    rationes latiore specie, non ad tenue limatae,

    Cic. Ac. 2, 20, 66:

    textum dicendi,

    Quint. 10, 1, 64.— Subst.: tĕnŭe, is, n., that which is subtle (opp. comprehensibile), Lact. 7, 4, 12.—
    B.
    Transf. (acc. to I. B.), weak, trifling, insignificant, mean, low:

    cum tenuissimā valetudine esset,

    weak, feeble, delicate, Caes. B. G. 5, 40:

    tenuis atque infirmus animus,

    id. B. C. 1, 32:

    ingenium (opp. forte),

    Quint. 10, 2, 19:

    tenuis et angusta ingeni vena,

    id. 6, 2, 3: tenuis exsanguisque sermo, Cic. de Or. 1, 13, 57; Quint. 8, 3, 18:

    in ininimis tenuissimisque rebus labi,

    Cic. de Or. 1, 37, 169:

    tenuissimarum rerum jura,

    id. Caecin. 12, 34:

    artificium perquam tenue et leve,

    id. de Or. 1, 28, 129:

    grammatica, ars tenuis ac jejuna,

    Quint. 1, 4, 5:

    inanis et tenuis spes,

    Cic. Rosc. Com. 14, 43; cf.:

    spes tenuior,

    id. Att. 3, 19, 2:

    suspitio,

    id. Caecin. 15, 43:

    causa tenuis et inops,

    id. Fam. 9, 12, 2:

    curae,

    Verg. G. 1, 177:

    gloria,

    id. ib. 4, 6:

    damnum,

    Tac. A. 12, 39:

    negotia paulo ad dicendum tenuiora,

    Quint. 12, 9, 8:

    nec sua plus debet tenui Verona Catullo,

    i. e. to the author of trifling, amorous lays, Mart. 10, 103, 5; v. tenuo, II. —
    2.
    Esp., of rank, standing, etc., low, inferior, common:

    tenuiores,

    men of lower rank, the lower orders, Cic. Leg. 3, 10, 24; cf.:

    tenuis L. Virginius unusque de multis,

    id. Fin. 2, 20, 66:

    tenuissimus quisque,

    id. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    homines,

    id. Mur. 34, 70; cf.:

    commoti animi tenuiorum,

    id. ib. 23, 47:

    si obscuri erunt aut tenues,

    id. Part. Or. 34, 117:

    qui tenuioris ordinis essent,

    id. Leg. 3, 13, 30:

    adulescentes tenui loco orti,

    Liv. 2, 3, 2. — Hence, adv.: tĕnŭĭter.
    1.
    Lit.
    a.
    Thinly:

    alutae tenuiter confectae,

    Caes. B. G. 3, 13.—
    b.
    Indifferently, poorly: Da. Quid rei gerit? Ge. Sic, tenuiter. Da. Non multum habet, Quod det, etc., Ter. Phorm. 1, 2, 95.—
    2.
    Trop.
    a.
    Finely, acutely, exactly, subtilely:

    tenuiter disserere,

    Cic. Or. 14, 46:

    tenuiter multa, multa sublimiter tenere,

    Plin. Ep. 4, 27, 1:

    scribere (with argute),

    id. ib. 6, 21, 4:

    tenuiter et argute multa disserit,

    Gell. 6, 2, 6.— Comp.:

    illae (argumentationes) tenuius et acutius et subtilius tractantur,

    Cic. Inv. 2, 16, 51.—
    b.
    Lightly, slightly, superficially:

    mihi nimium tenuiter Siculorum erga te voluntatis argumenta colligere videor,

    Cic. Verr. 2, 2, 65, § 157; Auct. Her. 3, 8, 15; 4, 36, 48.— Sup.:

    tenuissime aestimare,

    Cic. Verr. 2, 4, 16, § 35.

    Lewis & Short latin dictionary > tenue

  • 17 tenuis

    tĕnŭis, e (in the poets also as dissyl. tēnuis, and hence sometimes written ten-vis, Lucr. 1, 875; 2, 232; 3, 232 al.; cf.

    tenuia and tenuius, trisyl.,

    id. 4, 66; 4, 808; 3, 243, v. Carey, Lat. Prosody, § 47), adj. [root in Sanscr. tanu; ten., Gr. teinô; prop. stretched out, drawn out; v. teneo; hence], thin, fine, close, etc. (syn.: gracilis, exilis).
    I.
    Lit.
    1.
    Of texture, fine, thin:

    subtemen,

    Plaut. Merc. 3, 1, 20:

    vestes,

    Tib. 2, 3, 53:

    vestes,

    Ov. A. A. 3, 707:

    amictus,

    id. M. 4, 104:

    togae,

    Hor. Ep. 1, 14, 32:

    toga filo tenuissima,

    Ov. A. A. 3, 445:

    tunicae,

    id. F. 2, 319:

    natura oculos membranis tenuissimis vestivit et saepsit,

    Cic. N. D. 2, 57, 142:

    pellis,

    Ov. A. A. 3, 77:

    arietes tenuioris velleris,

    Col. 7, 2, 5.—
    2.
    Of substance, thin, rare, fine:

    tenue caelum (opp. crassum),

    Cic. Fat. 4, 7; so,

    tenue purumque caelum,

    id. Div. 1, 57, 130: aër, rare (with purus), id. N. D. 2, 16, 42; cf.:

    aethereus locus tenuissimus est,

    id. ib. 2, 15, 42:

    capilli,

    Ov. Am. 1, 14, 5:

    comae,

    Tib. 1, 9, 68:

    rima,

    Ov. M. 4, 65:

    vinum,

    thin, watery, Plin. 14, 9, 11, § 80; 15, 28, 33, § 110; 23, 1, 22, § 39:

    aqua,

    clear, Ov. F. 2, 250; cf.

    sanguis (opp. crassus),

    Plin. 11, 38, 90, § 221:

    agmen (militum),

    Liv. 25, 23, 16:

    acies,

    Tac. A. 1, 64; cf.

    pluviae,

    Verg. G. 1, 92.—
    3.
    Of form, slim, thin, lank, slender, fine:

    penna,

    Hor. C. 2, 20, 1:

    cauda (piscis),

    Ov. M. 4, 726:

    acus,

    id. Am. 3, 7, 30:

    tabellae,

    Mart. 14, 3, 1:

    nitedula,

    thin, lank, meagre, Hor. Ep. 1, 7, 29; cf.:

    canes macie tenues,

    Nemes. Cyn. 137:

    Gellius,

    Cat. 89, 1:

    Thais,

    Mart. 11, 101, 1:

    umbra (defuncti),

    Tib. 3, 2, 9; cf.:

    animae (defunctorum),

    Ov. M. 14, 411; id. F. 2, 565. —
    4.
    Of sounds, weak, thin: vox, Pompon. ap. Macr. S. 6, 4, 12 (Com. Rel. v. 59 Rib.); Quint. 11, 3, 32. —
    B.
    Transf., in gen., little, slight, trifling, poor, mean, etc.:

    oppidum tenue sane,

    Cic. Verr. 2, 2, 22, § 53; cf.:

    magnae quondam urbis tenue vestigium,

    Plin. 3, 4, 5, § 32:

    murus,

    Cic. Rep. 4, 4, 4:

    amnis,

    Plin. 3, 5, 9, § 53:

    aqua,

    shallow, Liv. 1, 4, 6; Ov. F. 2, 250; Quint. 12, 2, 11:

    rivulus,

    Cic. Rep. 2, 19, 34:

    sulcus,

    Verg. G. 1, 68:

    foramen,

    Plin. 16, 36, 66, § 165:

    intervallum,

    id. 31, 2, 2, § 4:

    insignis tenui fronte Lycoris,

    Hor. C. 1, 33, 5:

    tenuem victum antefert copioso,

    Cic. Tusc. 3, 20, 49; so,

    victus,

    id. Fin. 2, 28, 90; id. Lael. 23, 86; Hor. S. 2, 2, 53:

    mensa,

    id. C. 2, 16, 14:

    cibus,

    Phaedr. 4, 13, 7:

    tenuissimum patrimonium,

    Auct. Her. 4, 38, 50:

    opes,

    Cic. Quint. 1, 2:

    res (familiaris),

    Hor. Ep. 1, 20, 20; cf.

    census,

    id. ib. 1, 7, 56:

    honores,

    Nep. Milt. 6, 2:

    praeda,

    Caes. B. G. 6, 35:

    tenuissimum lumen,

    Cic. N. D. 2, 19, 50:

    pumex,

    i. e. light, Prop. 3 (4), 1, 8. — Transf., of poor persons:

    tenuis (opp. locuples),

    Cic. Off. 2, 20, 70:

    servus sit an liber, pecuniosus an tenuis,

    id. Inv. 1, 25, 35:

    fortunae constitui tenuiorum videbantur,

    id. Sest. 48, 103; cf.:

    locupletissimi cujusque census extenuarant, tenuissimi auxerant,

    id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

    tenuis et obaeratus,

    Suet. Caes. 46:

    Regulus,

    Plin. Ep. 2, 20, 13.—With gen.:

    tenuis opum,

    Sil. 6, 19.—
    II.
    Trop.
    A.
    Fine, nice, delicate, subtle, exact (syn.:

    elegans, subtilis): tenuis et acuta distinctio,

    Cic. Ac. 2, 14, 43; cf.:

    tenues autem differentias (praecepta) habent,

    Sen. Ep. 94, 35:

    (oratores) tenues, acuti,

    Cic. Or. 5, 20; so,

    orator,

    id. ib. 24, 81; Quint. 12, 10, 21:

    aures,

    Lucr. 4, 913:

    cura,

    Ov. P. 4, 6, 37:

    Athenae,

    elegant, Mart. 6, 64, 17:

    rationes latiore specie, non ad tenue limatae,

    Cic. Ac. 2, 20, 66:

    textum dicendi,

    Quint. 10, 1, 64.— Subst.: tĕnŭe, is, n., that which is subtle (opp. comprehensibile), Lact. 7, 4, 12.—
    B.
    Transf. (acc. to I. B.), weak, trifling, insignificant, mean, low:

    cum tenuissimā valetudine esset,

    weak, feeble, delicate, Caes. B. G. 5, 40:

    tenuis atque infirmus animus,

    id. B. C. 1, 32:

    ingenium (opp. forte),

    Quint. 10, 2, 19:

    tenuis et angusta ingeni vena,

    id. 6, 2, 3: tenuis exsanguisque sermo, Cic. de Or. 1, 13, 57; Quint. 8, 3, 18:

    in ininimis tenuissimisque rebus labi,

    Cic. de Or. 1, 37, 169:

    tenuissimarum rerum jura,

    id. Caecin. 12, 34:

    artificium perquam tenue et leve,

    id. de Or. 1, 28, 129:

    grammatica, ars tenuis ac jejuna,

    Quint. 1, 4, 5:

    inanis et tenuis spes,

    Cic. Rosc. Com. 14, 43; cf.:

    spes tenuior,

    id. Att. 3, 19, 2:

    suspitio,

    id. Caecin. 15, 43:

    causa tenuis et inops,

    id. Fam. 9, 12, 2:

    curae,

    Verg. G. 1, 177:

    gloria,

    id. ib. 4, 6:

    damnum,

    Tac. A. 12, 39:

    negotia paulo ad dicendum tenuiora,

    Quint. 12, 9, 8:

    nec sua plus debet tenui Verona Catullo,

    i. e. to the author of trifling, amorous lays, Mart. 10, 103, 5; v. tenuo, II. —
    2.
    Esp., of rank, standing, etc., low, inferior, common:

    tenuiores,

    men of lower rank, the lower orders, Cic. Leg. 3, 10, 24; cf.:

    tenuis L. Virginius unusque de multis,

    id. Fin. 2, 20, 66:

    tenuissimus quisque,

    id. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    homines,

    id. Mur. 34, 70; cf.:

    commoti animi tenuiorum,

    id. ib. 23, 47:

    si obscuri erunt aut tenues,

    id. Part. Or. 34, 117:

    qui tenuioris ordinis essent,

    id. Leg. 3, 13, 30:

    adulescentes tenui loco orti,

    Liv. 2, 3, 2. — Hence, adv.: tĕnŭĭter.
    1.
    Lit.
    a.
    Thinly:

    alutae tenuiter confectae,

    Caes. B. G. 3, 13.—
    b.
    Indifferently, poorly: Da. Quid rei gerit? Ge. Sic, tenuiter. Da. Non multum habet, Quod det, etc., Ter. Phorm. 1, 2, 95.—
    2.
    Trop.
    a.
    Finely, acutely, exactly, subtilely:

    tenuiter disserere,

    Cic. Or. 14, 46:

    tenuiter multa, multa sublimiter tenere,

    Plin. Ep. 4, 27, 1:

    scribere (with argute),

    id. ib. 6, 21, 4:

    tenuiter et argute multa disserit,

    Gell. 6, 2, 6.— Comp.:

    illae (argumentationes) tenuius et acutius et subtilius tractantur,

    Cic. Inv. 2, 16, 51.—
    b.
    Lightly, slightly, superficially:

    mihi nimium tenuiter Siculorum erga te voluntatis argumenta colligere videor,

    Cic. Verr. 2, 2, 65, § 157; Auct. Her. 3, 8, 15; 4, 36, 48.— Sup.:

    tenuissime aestimare,

    Cic. Verr. 2, 4, 16, § 35.

    Lewis & Short latin dictionary > tenuis

  • 18 tenvis

    tĕnŭis, e (in the poets also as dissyl. tēnuis, and hence sometimes written ten-vis, Lucr. 1, 875; 2, 232; 3, 232 al.; cf.

    tenuia and tenuius, trisyl.,

    id. 4, 66; 4, 808; 3, 243, v. Carey, Lat. Prosody, § 47), adj. [root in Sanscr. tanu; ten., Gr. teinô; prop. stretched out, drawn out; v. teneo; hence], thin, fine, close, etc. (syn.: gracilis, exilis).
    I.
    Lit.
    1.
    Of texture, fine, thin:

    subtemen,

    Plaut. Merc. 3, 1, 20:

    vestes,

    Tib. 2, 3, 53:

    vestes,

    Ov. A. A. 3, 707:

    amictus,

    id. M. 4, 104:

    togae,

    Hor. Ep. 1, 14, 32:

    toga filo tenuissima,

    Ov. A. A. 3, 445:

    tunicae,

    id. F. 2, 319:

    natura oculos membranis tenuissimis vestivit et saepsit,

    Cic. N. D. 2, 57, 142:

    pellis,

    Ov. A. A. 3, 77:

    arietes tenuioris velleris,

    Col. 7, 2, 5.—
    2.
    Of substance, thin, rare, fine:

    tenue caelum (opp. crassum),

    Cic. Fat. 4, 7; so,

    tenue purumque caelum,

    id. Div. 1, 57, 130: aër, rare (with purus), id. N. D. 2, 16, 42; cf.:

    aethereus locus tenuissimus est,

    id. ib. 2, 15, 42:

    capilli,

    Ov. Am. 1, 14, 5:

    comae,

    Tib. 1, 9, 68:

    rima,

    Ov. M. 4, 65:

    vinum,

    thin, watery, Plin. 14, 9, 11, § 80; 15, 28, 33, § 110; 23, 1, 22, § 39:

    aqua,

    clear, Ov. F. 2, 250; cf.

    sanguis (opp. crassus),

    Plin. 11, 38, 90, § 221:

    agmen (militum),

    Liv. 25, 23, 16:

    acies,

    Tac. A. 1, 64; cf.

    pluviae,

    Verg. G. 1, 92.—
    3.
    Of form, slim, thin, lank, slender, fine:

    penna,

    Hor. C. 2, 20, 1:

    cauda (piscis),

    Ov. M. 4, 726:

    acus,

    id. Am. 3, 7, 30:

    tabellae,

    Mart. 14, 3, 1:

    nitedula,

    thin, lank, meagre, Hor. Ep. 1, 7, 29; cf.:

    canes macie tenues,

    Nemes. Cyn. 137:

    Gellius,

    Cat. 89, 1:

    Thais,

    Mart. 11, 101, 1:

    umbra (defuncti),

    Tib. 3, 2, 9; cf.:

    animae (defunctorum),

    Ov. M. 14, 411; id. F. 2, 565. —
    4.
    Of sounds, weak, thin: vox, Pompon. ap. Macr. S. 6, 4, 12 (Com. Rel. v. 59 Rib.); Quint. 11, 3, 32. —
    B.
    Transf., in gen., little, slight, trifling, poor, mean, etc.:

    oppidum tenue sane,

    Cic. Verr. 2, 2, 22, § 53; cf.:

    magnae quondam urbis tenue vestigium,

    Plin. 3, 4, 5, § 32:

    murus,

    Cic. Rep. 4, 4, 4:

    amnis,

    Plin. 3, 5, 9, § 53:

    aqua,

    shallow, Liv. 1, 4, 6; Ov. F. 2, 250; Quint. 12, 2, 11:

    rivulus,

    Cic. Rep. 2, 19, 34:

    sulcus,

    Verg. G. 1, 68:

    foramen,

    Plin. 16, 36, 66, § 165:

    intervallum,

    id. 31, 2, 2, § 4:

    insignis tenui fronte Lycoris,

    Hor. C. 1, 33, 5:

    tenuem victum antefert copioso,

    Cic. Tusc. 3, 20, 49; so,

    victus,

    id. Fin. 2, 28, 90; id. Lael. 23, 86; Hor. S. 2, 2, 53:

    mensa,

    id. C. 2, 16, 14:

    cibus,

    Phaedr. 4, 13, 7:

    tenuissimum patrimonium,

    Auct. Her. 4, 38, 50:

    opes,

    Cic. Quint. 1, 2:

    res (familiaris),

    Hor. Ep. 1, 20, 20; cf.

    census,

    id. ib. 1, 7, 56:

    honores,

    Nep. Milt. 6, 2:

    praeda,

    Caes. B. G. 6, 35:

    tenuissimum lumen,

    Cic. N. D. 2, 19, 50:

    pumex,

    i. e. light, Prop. 3 (4), 1, 8. — Transf., of poor persons:

    tenuis (opp. locuples),

    Cic. Off. 2, 20, 70:

    servus sit an liber, pecuniosus an tenuis,

    id. Inv. 1, 25, 35:

    fortunae constitui tenuiorum videbantur,

    id. Sest. 48, 103; cf.:

    locupletissimi cujusque census extenuarant, tenuissimi auxerant,

    id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

    tenuis et obaeratus,

    Suet. Caes. 46:

    Regulus,

    Plin. Ep. 2, 20, 13.—With gen.:

    tenuis opum,

    Sil. 6, 19.—
    II.
    Trop.
    A.
    Fine, nice, delicate, subtle, exact (syn.:

    elegans, subtilis): tenuis et acuta distinctio,

    Cic. Ac. 2, 14, 43; cf.:

    tenues autem differentias (praecepta) habent,

    Sen. Ep. 94, 35:

    (oratores) tenues, acuti,

    Cic. Or. 5, 20; so,

    orator,

    id. ib. 24, 81; Quint. 12, 10, 21:

    aures,

    Lucr. 4, 913:

    cura,

    Ov. P. 4, 6, 37:

    Athenae,

    elegant, Mart. 6, 64, 17:

    rationes latiore specie, non ad tenue limatae,

    Cic. Ac. 2, 20, 66:

    textum dicendi,

    Quint. 10, 1, 64.— Subst.: tĕnŭe, is, n., that which is subtle (opp. comprehensibile), Lact. 7, 4, 12.—
    B.
    Transf. (acc. to I. B.), weak, trifling, insignificant, mean, low:

    cum tenuissimā valetudine esset,

    weak, feeble, delicate, Caes. B. G. 5, 40:

    tenuis atque infirmus animus,

    id. B. C. 1, 32:

    ingenium (opp. forte),

    Quint. 10, 2, 19:

    tenuis et angusta ingeni vena,

    id. 6, 2, 3: tenuis exsanguisque sermo, Cic. de Or. 1, 13, 57; Quint. 8, 3, 18:

    in ininimis tenuissimisque rebus labi,

    Cic. de Or. 1, 37, 169:

    tenuissimarum rerum jura,

    id. Caecin. 12, 34:

    artificium perquam tenue et leve,

    id. de Or. 1, 28, 129:

    grammatica, ars tenuis ac jejuna,

    Quint. 1, 4, 5:

    inanis et tenuis spes,

    Cic. Rosc. Com. 14, 43; cf.:

    spes tenuior,

    id. Att. 3, 19, 2:

    suspitio,

    id. Caecin. 15, 43:

    causa tenuis et inops,

    id. Fam. 9, 12, 2:

    curae,

    Verg. G. 1, 177:

    gloria,

    id. ib. 4, 6:

    damnum,

    Tac. A. 12, 39:

    negotia paulo ad dicendum tenuiora,

    Quint. 12, 9, 8:

    nec sua plus debet tenui Verona Catullo,

    i. e. to the author of trifling, amorous lays, Mart. 10, 103, 5; v. tenuo, II. —
    2.
    Esp., of rank, standing, etc., low, inferior, common:

    tenuiores,

    men of lower rank, the lower orders, Cic. Leg. 3, 10, 24; cf.:

    tenuis L. Virginius unusque de multis,

    id. Fin. 2, 20, 66:

    tenuissimus quisque,

    id. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    homines,

    id. Mur. 34, 70; cf.:

    commoti animi tenuiorum,

    id. ib. 23, 47:

    si obscuri erunt aut tenues,

    id. Part. Or. 34, 117:

    qui tenuioris ordinis essent,

    id. Leg. 3, 13, 30:

    adulescentes tenui loco orti,

    Liv. 2, 3, 2. — Hence, adv.: tĕnŭĭter.
    1.
    Lit.
    a.
    Thinly:

    alutae tenuiter confectae,

    Caes. B. G. 3, 13.—
    b.
    Indifferently, poorly: Da. Quid rei gerit? Ge. Sic, tenuiter. Da. Non multum habet, Quod det, etc., Ter. Phorm. 1, 2, 95.—
    2.
    Trop.
    a.
    Finely, acutely, exactly, subtilely:

    tenuiter disserere,

    Cic. Or. 14, 46:

    tenuiter multa, multa sublimiter tenere,

    Plin. Ep. 4, 27, 1:

    scribere (with argute),

    id. ib. 6, 21, 4:

    tenuiter et argute multa disserit,

    Gell. 6, 2, 6.— Comp.:

    illae (argumentationes) tenuius et acutius et subtilius tractantur,

    Cic. Inv. 2, 16, 51.—
    b.
    Lightly, slightly, superficially:

    mihi nimium tenuiter Siculorum erga te voluntatis argumenta colligere videor,

    Cic. Verr. 2, 2, 65, § 157; Auct. Her. 3, 8, 15; 4, 36, 48.— Sup.:

    tenuissime aestimare,

    Cic. Verr. 2, 4, 16, § 35.

    Lewis & Short latin dictionary > tenvis

См. также в других словарях:

  • Ars grammatica — (Искусство грамматики)  общее название исследований грамматики латинского языка. До наших дней сохранились труды под названием Ars grammatica, написанные Элием Донатом, Диомедом, Реммием Палемоном, Харисеем и Мавром Сервием Гоноратом. Самая… …   Википедия

  • Ars grammatica — An Ars grammatica is a generic or proper title for surveys of Latin Grammar.Extant works known as Ars grammatica have been written by *Aelius Donatus *Maurus Servius Honoratus *Diomedes Grammaticus *Charisius *Pseudo Remmius PalaemonThe most… …   Wikipedia

  • grammatica — {{hw}}{{grammatica}}{{/hw}}s. f. 1 L insieme e la descrizione sistematica delle regole riguardanti gli elementi costitutivi di una lingua | Grammatica storica, che ne descrive gli sviluppi nel tempo | Grammatica normativa, che formula le regole… …   Enciclopedia di italiano

  • ARS seu ARTES — ARS, seu ARTES pro Grammatica. Q. Rhemnius Palaemo in Arte Gramm. Abunde dictum sit de praepositionibus: nam coetera habemus in Artibus plenissime dicta. Cledonius, Quôdam tempore dum Ars in Capitolio tractaretur. Priscianus in Prologo, ad l. 1.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ars recte loquendi —    (loc.s.f.) Terminologia latina per grammatica …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • Elio Donato — Saltar a navegación, búsqueda Elio Donato fue un gran gramático en lengua latina del siglo IV. Fue, sin duda, el gramático más influyente de su época (como señala el título de clarissimus que le fue otorgado), si bien de su vida no se conoce… …   Wikipedia Español

  • Aelius Donatus — Pour les articles homonymes, voir Donatus. Aelius Donatus, grammairien (grammaticus) latin du IVe siècle, né vers 320 et décédé vers 380. Sommaire 1 Biographie …   Wikipédia en Français

  • Aelius Donat — Aelius Donatus Pour les articles homonymes, voir Donatus. Aelius Donatus, grammairien (grammaticus) latin du IVe siècle. Sommaire 1 Biographie …   Wikipédia en Français

  • ГРАММАТИКИ —    • Grammatici.        1. Греческие Г. Уже рано у греков проявилось стремление рассматривать и разбирать законы языка относительно их внутренней связи. Уже у Платона, у которого впервые ясно показывается это стремление, встречаются выражения… …   Реальный словарь классических древностей

  • Golden line — The golden line is a type of Latin dactylic hexameter frequently mentioned in Latin classrooms in English speaking countries and in contemporary scholarship written in English. DefinitionThe golden line is variously defined, but most uses of the… …   Wikipedia

  • Grammatik — Syntax; Satzbau; Satzstruktur * * * Gram|ma|tik [gra matɪk], die; , en: a) <ohne Plural> Lehre vom Bau einer Sprache, ihren Formen und deren Funktion im Satz: die Regeln der lateinischen Grammatik. b) Buch, das den Bau einer Sprache… …   Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»